SMARDZEWICE

ŚW. ANNA WSPOMAGA MATKĘ BOŻĄ I WNUKA                                       

     Święta Anna w swoich objawieniach przeważnie tak jak tu w Smardzewicach nie objawia się sama. Objawia się jako troskliwa opiekunka i nauczycielka Maryi i Jezusa. Często czyni to wspólnie ze swoim mężem św. Joachimem. Natomiast tu w Smardzewicach jej pomoc przybiera postać „załatwiania pewnych spraw”.

     Jak dotrzeć. Z Piotrkowa Trybunalskiego kierujemy się na wschód. Do pokonania mamy ok. 35 kilometrów. W Smardzewicach zjeżdżamy z ulicy Głównej w ulicę Wesołą. Po około 100 metrach zatrzymamy się na parkingu przed klasztorem. Idziemy ulicą Wesołą kolejne 100 metrów i skręcamy w prawo pomiędzy posesjami nr 23 i 25. Po około 50 metrach dojdziemy do kaplicy św. Anny. Kawałek dalej na otwartej polanie dostrzeżemy wysoki drewniany krzyż upamiętniający objawienie się św. Anny. Na prawo od krzyże przed niewielkimi zakrzaczeniami dostrzeżemy zadaszenie nad studnią z cudownym źródełkiem.

   Historia Smardzewic sięga początków XV wieku a nazwa wywodzi się od powszechnie występującego tu dawniej grzyba smardza. Jednak prawdziwa historia Smardzewic zaczyna się w 1620 roku. Wtedy to ubogiemu wieśniakowi Wojciechowi Głowie ukazała się święta Anna. Nie była sama towarzyszyła jej córka Najświętsza Maryja Panna i jej wnuk Jezus.  Wojciech Głowa, gospodarz w Smardzewicach, wiózł parą wołów drzewo z lasu. W pewnym miejscu woły jednak się zatrzymały. Chłop próbował je zmusić aby ruszyły ale jego wysiłki były nadaremne. Zaczął je brutalnie bić batem do tego stopnia, że je oślepił. Ale one uparcie dalej stały i się nie ruszyły.  Nagle pojawiła się jasność, w której ujrzał trzy osoby: Jezusa, Maryję i Annę. W tej trójce aktywną okazała się św. Anna i to ona rzekła: „złóż tu drzewo i wystaw z niego krzyż. Jest wolą mego Wnuka, by to miejsce zasłynęło wielu cudami”. Po ich zniknięciu woły ozdrowiały na oczy. Głowa powrócił do wsi i opowiedział o wszystkim sąsiadom. Bardzo szybko wystawiono krzyż. Bardzo szybko też zaczęły mnożyć się łaski co sprawiło, że niedaleko krzyża wystawiono kapliczkę. Na miejscu, gdzie św. Anna objawiła się Wojciechowi Głowie, krzyż stoi do dzisiaj.  

     Wieści o cudach szybko dotarły do władzy duchowej. Została wyznaczona komisja, która zajęła się badaniem mających miejsce przy krzyżu wydarzeń. Wystawiono też 300 metrów dalej drewniany kościół p.w. św. Anny i skierowano do niego jednego z księży aby się zajął opieką nad pielgrzymami. Tych było jednak tak dużo, że nie mógł on sprostać ich rosnącej liczbie. W 1639 roku świątynię powierzono opiece franciszkanom konwentualnym.

                                                                                                  ‘

Znajdujące się w pobliżu kościoła źródełko od zawsze uważane było za cudowne. Miejsce objawienia zaczęło szybko słynąć cudami i doznawanymi łaskami za wstawiennictwem św. Anny. Łaski spływające na mieszkańców wsi sprawiły, że wybudowano niedaleko, o 300 kroków w stronę północno zachodnią drewniany kościół pod wezwaniem św. Anny, w miejscu gdzie znajduje się obecna świątynia. Do uchodzącego za cudowny obraz św. Anny Samotrzeciej ściągali pielgrzymi również z dalekich stron, otrzymywali oni liczne łaski. I to właśnie stamtąd wypłynął główny strumień łask. Obraz z ołtarza głównego „przejął” pałeczkę pierwszeństwa w ich hojnym udzielaniu. W wydanej w 1756 roku we Lwowie książce nieznanego autora „Opisanie cudów otrzymywanych przy obrazie w Smardzewicach” znajdziemy opisy 52 takich wydarzeń uznanych za cudowne.

Jeszcze na początku XX w. (do 1913 roku) istniały jeszcze liczne wota. Między innymi pozawieszane kule. Jednak w 1914 roku kościół uległ częściowemu zniszczeniu. Po odzyskaniu niepodległości doprowadzeniu do porządku wymagał nie tylko kościół ale także klasztor i mur wokół zabudowań. Franciszkanie zmuszeni do opuszczenia Smardzewic w 1864 roku długo starali się o powrót co udało się dopiero w 1971 roku. Historia odarła więc smardzewicką świątynię i z wot i z przekazów ale szczególne nabożeństwo do św. Anny i do Matki Bożej trwa tu nieustannie aż do dzisiaj.

     Ołtarz w którym znajduje się cudowny obraz pochodzi z około 1700 roku. Natomiast obraz jest nieco wcześniejszy i pochodzi z połowy XVII wieku. Przedstawia on wizerunek św. Anny Samotrzeć (lub jak kto woli Samotrzeciej). Na obrazie postacie św. Anny i Najświętszej Maryi Panny ukazane są w pozycji siedzącej. Obie trzymają Pana Jezusa a ten wspiera się nóżkami o Maryję. Na środkowym zdjęciu widzimy postacie ubrane w srebrne sukienki ze złotymi koronami na głowach. Równie ciekawym elementem ołtarza jak cudowny obraz jest jego zasłona. Jest to obraz pochodzący z 1786 roku. Przedstawia on św. Annę nauczającą Maryję. Z tyłu zobaczymy też św. Joachima przyglądającego się tej scenie.

JC